جوراب کالج دخترانه هرگز کثیف نمی شود

همان طور که می دانید جوراب کالج دخترانه لباسی است که روی پا پوشیده می شود و اغلب مچ پا یا قسمتی از ساق پا را می پوشاند.

برخی از انواع کفش یا چکمه معمولاً روی جوراب پوشیده می شوند. در زمان های قدیم جوراب ها را از چرم یا موهای مات شده حیوانات می ساختند. در اواخر قرن شانزدهم، جوراب های ماشینی برای اولین بار تولید شدند.

تا سال 1800، جوراب‌های دست‌ساز و ماشین‌باف تولید می‌شدند که تکنیک دوم در قرن نوزدهم رایج‌تر شد.

یکی از نقش های جوراب جذب عرق است. پا یکی از سنگین ترین تولیدکنندگان عرق در بدن است، می تواند روزانه بیش از 0.25 پینت (0.12 لیتر) عرق تولید کند. [1] جوراب ها به جذب این عرق کمک می کنند و آن را به مناطقی می کشانند که هوا می تواند تعریق را تبخیر کند.

در محیط های سرد، جوراب های ساخته شده از پنبه یا پشم به گرم کردن پاهای سرد کمک می کند که به نوبه خود به کاهش خطر سرمازدگی کمک می کند .

جوراب های نازک معمولاً در ماه های تابستان برای خنک نگه داشتن پاها پوشیده می شوند. جوراب‌های رنگ روشن معمولاً با کفش‌های ورزشی و جوراب‌های تیره با کفش‌های مجلسی (اغلب جوراب‌های مشکی یا آبی سرمه‌ای) پوشیده می‌شوند.

جوراب‌ کالج دخترانه در طول قرن‌ها از اولین مدل‌هایشان تکامل یافته‌اند، که از پوست حیوانات جمع‌شده و به دور مچ پا بسته می‌شدند.

از آنجایی که ساخت جوراب در دوران پیش از صنعتی شدن نسبتاً زمان بر بود، برای مدت طولانی فقط توسط ثروتمندان استفاده می شد. فقرا بند پا می پوشیدند ، پارچه های ساده دور پا می پیچیدند.

اینها تا پایان قرن بیستم در ارتش های اروپای شرقی مورد استفاده قرار گرفتند.

به گفته شاعر یونانی هزیود ، در قرن هشتم قبل از میلاد، یونانیان باستان جوراب‌هایی به نام « پیلوی » می‌پوشیدند که از موهای مات شده حیوانات ساخته می‌شد. [4] رومی ها نیز پاهای خود را با چرم یا پارچه های بافته می پیچیدند.

در حدود قرن دوم پس از میلاد، رومی ها شروع به دوختن پارچه ها به یکدیگر کردند و جوراب های متناسبی به نام « ودون » ساختند. در قرن پنجم پس از میلاد، جوراب‌هایی که « پتیت » نامیده می‌شدند توسط مردم مقدس در اروپا پوشیده می‌شد تا نماد پاکی باشد.